ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΗΜΑΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΣΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ

Η Αρχιτεκτονική ασυνέχεια στη Λευκάδα και γενικά στην Ελλάδα ευτυχώς δεν έχει επιτευχθεί όπως κάποιοι θα ήθελαν.
Δεν έγινε αυτό λόγω της βαθειάς ρίζας του ωραίου των άλλων εποχών στην ψυχοσύνθεση μας, γεγονός που κάνει να τη φέρουμε μέσα μας μέχρι και σήμερα και να τη λέμε αρχιτεκτονική παράδοση.

Η διαφύλαξη της αρχιτεκτονικής του παρελθόντος παρόλο που δεν μπορεί να εκφράζει και να υπηρετεί τις σημερινές ανάγκες είναι όμως ΑΝΑΓΚΑΙΑ.
Είναι οι αρχιτεκτονικές λύσεις αυτές, οι ψηφίδες στο ψηφιδωτό της ιστορίας μας και των τεχνών μας που μέσα τους φέρουν τις αξίες του ψυχισμού που λέγαμε πρίν.

Για να μεταλαμπαδευτεί αυτός ο ψυχισμός απαιτείται να ξέρουμε καλά την ιστορία αλλά και τις τέχνες στις λεπτομέρειες τους που χάνονται.

'Ετσι ΣΩΖΕΤΑΙ η γνώση αυτή σαν Παράδοση ζωντανή αφού νοιώθουμε την ίδια ευχαρίστηση και την αναπαράγουμε αλλά και την αναζητάμε, κι αυτό περνάει απο τα συστατικά στοιχεία τις λεγόμενες και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες ή διάκοσμο.

Θα δούμε έτσι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες όπως πορτο-παράθυρα κιγκλιδώματα και κάγγελα ή σιδερόφρακτα -που είναι κι επίκαιρα σε ζήτηση...-της πόλης της Λευκάδας και μετά απο το Βλυχό της επόμενης γενιάς, μετά κτίσματα των δεκαετιών 50 -60- και τέλος ένα δυό νέα κτίσματα ένα φτωχικό αντισεισμικό και μια βίλα για ενοικίαση.

Θα διαπιστώσουμε μια αδιόρατη συνέχεια.

Το πρώτο δείγμα είναι μνημείο ενετικής εποχής πρόκειται για μια απο τις εκκλησίες της Λευκάδος που εγκαινιάζουν το λεγόμενο επτανησιακό μπαρόκ.
Εντάσεται στο μπαρόκ αλλά με μια ουσιαστική διαφορά:
νοοτροπίας!
καταρχήν είναι σε ανθρώπινες διαστάσεις για λόγους οικονομικούς αλλά και συνήθειας και μετά ο διάκοσμος γίνεται ένα με τη δομή και δεν αποτελεί επίπλαστο στοιχείο προσθήκη- όπως τα γύψινα γερμανικά-αλλά διακοσμημένο-σκαλισμένο όλον, με βασικό συναίσθημα να αναδύεται το μεράκι και το μεγαλοπρεπές αλλά όχι το μνημειώδες.

Η Ποσότητα της ανθρώπινης ενέργειας-προσπάθειας και η βαθειά γνώση της τέχνης κυρίως που καταναλώνεται για να γίνει το κάθε τί τόσο καλοφτιαγμένο
- δείτε και την πέτρα αλλά και τα καγκελάκια, μιλάμε για κέντημα!-
φωνάζει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το ιδιαίτερα προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια αλλά όχι φορτωμένο καλλιτεχνικής αξίας κατασκευή που περιορίζεται όμως στις λεπτομέρειες μιας δομής -απλής γεωμετρικής φόρμας συνήθως ορθογώνιου.







θα μου πείτε πρόκειται για τους ενετούς που έδιναν πάντα βάση στο ωραίο αλλά δεν είναι έτσι.
Όλα αυτά έγιναν απο ντόπιους τεχνήτες και τα σκαλιστά πέτρινα και τα σιδερένια και τα ξύλινα τέμπλα και ότι άλλο.


Δείτε τώρα παράθυρο αποθήκης πολύ μεταγενέστερο...και θα καταλάβετε τη νοοτροπία αυτή να συνεχίζεται αιώνες μετά.

Το καγκελάκι αυτό ήταν παράθυρο αποθήκης!!!.






Απο άλλη αποθήκη σιδερόφρακτο παράθυρο μαγαζιού.

Ας δούμε τι γίνεται στα προπολεμικά κτίρια.
Το κτίριο Σουσάνη φτειάχτηκε προπολεμικά και επεκτείνοταν ολοένα απο τον ιδιοκτήτη -που κατόρθωσε να γίνει ο μεγαλύτερος προπολεμικά έμπορος της δυτικής Ελλάδος- μέχρι τη κατοχή των Ιταλών οπότε και πτώχευσε ο κατοχος του και δόθηκε για αστυνομικό τμήμα,κοινοτικό γραφείο, αποθήκες κρατητήριο και άλλα.
Παρόλη την ιστορία που φέρει έχει παρατηθεί στο έλεος του αδυσώπητου χρόνου...

















δίπλα ακριβώς
το σπίτι του ΜαστροΝαη:
παραδοσιακό ξυλουργικό εργαστήρι επιπλοποιείο

στην ίδια γειτονιά ακριβώς δίπλα το ένα στο άλλο συνεχίζουμε



Ένα απλό γειτονικό κτίσμα με όμορφα ξύλινα παντζούρια
και το δίδυμο του ακριβώς δίπλα αλλά ακατοίκητο!!!

προπολεμικό κτίσμα εμπορικό παντοπωλείο του Αλέξη Βασίλα στο Βλυχό, που ανακαινίσθηκε πρόσφατα για να γίνει εστιατόριο εκ νέου, μετά απο μια σειρά ενοικιαστές. Αποφάσισε και η κόρη του να το φτιάξει και να το δουλέψει στα γεράματα της και να μείνει στο πανέμορφο πατρικό της.



Ανακαίνιση με σεβασμό μεν, αλλά με σημαντικές αλλαγές σε μερικά σημεία- απαιτούμενη για την καλή λειτουργία του κτίσματος , ενώ σε μερικά άλλα όπως οι επεμβάσεις στον προαύλιο χώρο του εστιατορίου έγιναν μάλλον χωρίς καμία έγνοια περι παραδοσιακού και ταιριαστού.
Τόσο που δεν το δείχνω καν...

στην κεντρική αγορά της Λευκάδος

το πατρικό του Σκλαβενίτη με τα σούπερ μάρκετ
που ανήκει τώρα στην οικογένεια Μαμαλούκα



Μασμανίδης ένα απο τα παλιότερα εμπορικά της πόλης


σφυρήλατο κάγγελο σε μπαλκόνι





ανακαίνιση με γνώση και μεράκι στη κεντρική αγορά- πόλη της Λευκάδος



ένα νέο αντισεισμικό του 68 στο Βλυχό

Ο Βαγγέλης Καπότης! Καταλύτης διασκέδασης για τη Λευκάδα μισό αιώνα τώρα...

Βαγγέλης Καπότης

O Βαγγέλης Καπότης γεννήθηκε στην Πλαγιά Αιτωλοακαρνανίας στις 25-01-1960.Οι γονείς του Σπύρος και Σπυριδούλα Καπότη ζουν σ ένα σπίτι με ένα μόνο δωμάτιο μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους.Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών πάει στη Λευκάδα και κάνει τα πρώτα του βήματα στον Μορίνα για δύο χρόνια.
Με το πέρασμα των δύο ετών εγκαταλείπει και συνεχίζει μόνος του.Κάνει τα πρώτα του ερασιτεχνικά βήματα στην ταβέρνα Ρεγάντος,περιοδεύει σε όλα τα χωριά της Λευκάδας και δουλεύει αφιλοκερδώς σε όλες τις ταβέρνες.
Ακολουθεί ο στρατός που είναι από τους πρώτους στην στρατιωτική μπάντα της Σάμου και εκεί τα Σαββατοκύριακα που έχει έξοδο βγάζει τα πρώτα του λεφτά δουλεύοντας στην ταβέρνα του μπάρμπα-Σάββα.Το μεροκάματό του είναι 40 δρχ και φαγητό.
Την περίοδο 1982-1985 κατεβαίνει στην Αθήνα και δουλεύει σε ταβέρνα στους Αμπελοκήπους που συνεργάζεται με τον μπάρμπα-Γιάννη έναν τυφλό μουσικό που παίζει κιθάρα και που τον καθοδηγεί και τον εκπαιδεύει σε πολλά σε ότι αφορά την μουσική.
Το 1985 ανεβαίνει στη Λευκάδα που δημιουργεί την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία στον Νήρικο στους Καρυώτες με ιδιοκτήτη τον αείμνηστο Νίκο Ρομποτή.Δουλεύει αργότερα σε ταβέρνες της Λευκάδας,στον Παράδεισο,στον Καραμπούλια,πάει σε όλα σχεδόν τα πανηγύρια και παίζει συνέχεια στη Βόρεια Λευκάδα,Σφακιώτες…..
Αργότερα παίζει στην Πρέβεζα,στην Πάλαιρο.Επιστρέφει στην Λευκάδα και φτιάχνει το πρώτο ρεμπετάδικο στους Καρυώτες με το όνομα Μινόρε.Με πολλή αγάπη,πολύ μεράκι,χαρούμενος για τον τόπο του.Όμως τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς τον νικάει ο αθέμιτος ανταγωνισμός και οι συνεχείς διαμαρτυρίες όπου τον αναγκάζουν να το κλείσει και να φύγει.
Παίζει στα Γιάννενα,στη Θεσσαλονίκη,στη Πάτρα,στη Βόνιτσα,στο Ναύπλιο,στο Αίγιο,στη Πελοπόννησο,στα Φιλιατρά,στους Γαργαλιάνους.
Εγκαταλείπει την Ελλάδα και πάει στη Σουηδία που τραγουδάει για τους Έλληνες μετανάστες.Η αγάπη του όμως για την Ελλάδα τον γυρίζει πίσω στην Αθήνα,στα Εξάρχεια και δουλεύει στο “Κάτσε καλά”.Μετά στο Χαλάνδρι στο “RIVER” και μετά στο Γκύζη στο “Σαράι”.κ.τ.λ.
Η λαχτάρα του για Λευκάδα τον κερδίζει και επιστρέφει ξανά που δημιουργεί το νέο “Μινόρε”στη παραλία που έχει διάρκεια ζωής δύο χρόνια.Κ εδώ αναγκάζεται να φύγει.Βρίσκεται να τραγουδάει στην Πρέβεζα,στην Βόνιτσα,στο Αγρίνιο.Όμως η ανησυχία του είναι έντονη και επιστρέφει στη Λευκάδα που φτιάχνει το “Τρίχορδο”,ένα μικρό αλλά πολύ φιλικό περιβάλλον.Με πολύ προσωπική εργασία και πολύ μεράκι δουλεύει εκεί αλλά ο ανταγωνισμός τον νικάει ξανά και αποχωρεί μετά από τρία χρόνια.Τότε περιοδεύει σε χωριά και πόλεις.Τελικά ο πόθος του για Λευκάδα τον κερδίζει και επιστρέφει οριστικά πια και ανοίγει το “Χάραμα”που λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια και που φαίνεται να δικαιώθηκε.

http://xaramamusic.wordpress.com

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2009 ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΦΛΕΒΑΡΗΣ



Για το Φλεβάρη το ημερολόγιο έχει σαν θέμα τις ορχήστρες που συμμετείχαν μουσικοί από τα χωριά μας καθώς και κάποια στιγμιότυπα από τα γλέντια που συμμετείχαν


















Μια μικρή εισαγωγή στο θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο που ετοιμάζουμε μαζί με το Σπύρο Σκλαβενίτη είναι το ημερολόγιο που ετοίμασε ο Σπύρος, αποτελεί μια συνοπτική περίληψη της ύλης του ώστε να χωρέσει στις λίγες σελίδες του ημερολογίου- λευκώματος Συλλεκτικό Κατωχώρι 2009 με θέμα ακριβώς τη μουσικοχορευτική παράδοση του τόπου μας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η πλούσια μουσικοχορευτική παράδοση του χωριού μας είναι απόρροια παραγόντων όπως: πλούσια ναυτιλιακή παράδοση ,αρκετό χρήμα λόγω της θάλασσας, ελευθεριότητα ηθών, ανάπτυξη εμπορίου, μεγάλη απόσταση από την πρωτεύουσα μεγάλος αριθμός οργανοπαικτών κ.ο.κ.

Τα τραγούδια που πάντα-επί αιώνες- τραγουδιόνταν ήταν κλέφτικα, τσάμικα, συρτά.
Η προέλευση ήταν πάντα από την Ήπειρο εκ της οποίας μετανάστες έρχονταν συνέχεια στο νησί μας διαπλάθοντας μας με τις δικές τους παραδόσεις.

Μετά την μικρασιατική καταστροφή και μέχρι το 1960 αναπτύχθηκε ο Αμανές τον οποίο οι ναυτικοί μας γνώριζαν από τα διάφορα λιμάνια κυρίως της Πάτρας.Γνωστότεροι τραγουδιστές σε αυτό το είδος υπήρξε ο Μήτσος Καββαδάς -Παραξερός, ο Βασίλης Καββαδάς -Παγανιάς, ο Βασίλης Καββαδάς -Μπάλιος, κι ο Αποστόλης Καββαδάς -Μαύρος.

Λίγο μετά το 1950 αρχίσανε να ακούγονται κάπως τα ρεμπέτικα λόγω ραδιου και γραμμοφώνων αλλά δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν.

Τη δεκαετία του 1960 -70 επηρέασε μέρος της νεολαίας το νέο κύμα με το οποίο ερχόταν κυρίως σε επαφή κατά τα γυμνασιακά τους χρόνια από την πόλη της Λευκάδας.

Από το 1980 άρχισε η μόδα της Ντίσκο στο Νυδρί όπου δούλευαν σαν σερβιτόροι πολλοί νεολαίοι και μετά την επισκέπτονταν για να συνευρεθούν με καμιά τουρίστρια.

Σήμερα υπάρχουν όλα τα μουσικά ρεύματα και μές στο σπίτι μας ακόμη αλλά έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει καινούρια μουσικοχορευτική δημιουργία.Μόνο παρακολουθούμε ή ακούμε απο τον καναπέ.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Η μουσική δημιουργία στο χωριό μας έπαιρνε τη μορφή σύνθεσης ποιητικά και μουσικά διαφόρων τραγουδιών όπως "η Μπουρανέλα''
Αναφέροταν στην ομορφότερη γυναίκα του χωριού μας πρώτη γυναίκα του Θανασούλια που χορευόταν σαν συρτός.
Στον ίδιο ρυθμό ήτανε και το τραγούδι του Σπύρου Μπίλιου, εξυμνούσε το Σπύρο Μπίλιο που ήτανε η ψυχή των γλεντιών του χωριού.
Της Χρύσως αναφέρονταν στην ομορφιά της Χρύσως του Σκούρα απο το Φτερνό για την οποία σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι.
Η αυτοκτονία του Πόρου.Αυτό τραγουδιόταν μόνο στη μορφή που πάει κι ο Ερωτόκριτος
Επίσης το τραγούδι της Βέργως απο τα Χαραδιάτικα που αγάπησε ένα χωροφύλακα στο Βλυχό που την παράτησε κι αυτή τρελάθηκε.
Διάφοροι άλλοι αυτοσχέδιοι στίχοι τραγουδιών συναντιούνται στις παρακάτω ενότητες.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
σχετικά με τα τραγούδια του γάμου αναφορά έχει γίνει στο ημερολόγιο του 2006.
-θα συμπληρωθεί με την παλιότερη αναφορά-

ΤΑ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ
Το μοιρολόι ως μουσικός τρόπος έκφρασης αποτελεί την ύψιστη πολιτιστική βαθμίδα σεβασμού των ζωντανών απέναντι στους πεθαμένους.Δεν είναι μόνο η έκφραση αγάπης και ανάμνησης προς τα προσφιλή μας πρόσωπα αλλά και ανύψωση του δικούμας φρονήματος σχετικά μετη μεταθανάτια ζωή και την ελπίδα ότι δε θα περάσουμε στη λήθη κάποτε κι εμείς απο τις επόμενες γενιές.

Πραγματικοί εκφραστές αυτής της τέχνης υπήρξαν οι γυναίκες του χωριού μας οι οποίες ανήγαγαν σε δρώμενο την τελετουργία αυτή σε αντίθεση με τους άντρες που έπνιγαν βουβά τον πόνο τους.

Σπουδαίες μοιρολογίστρες του χωριούμας υπήρξαν η Αναστασούλα του Μπέη, η Χριστίνα του Τζαμαρία, η Στάμω τουΤζούβαλη, η Αλεξάντρα του Καψολίνου ,η Κατίνα του Κορφιάτη,η Παρασκευή του Ζέρβα, η Σταθούλα του Λιάτσου, η Ζωίτσα του Καπρίτσολα κ.α.
Σπουδαιότερη όμως όλων υπήρξε η Αγγελικούλα του Κοτζίνου την οποία οι άλλες απλά προσπαθούσαν να την ακολουθήσουν και να την μιμηθούν.Η Αγγελικούλα εκτός από τη φωνή της που ήτανε καθαρή και σπαρακτική έκανε και συγκεκριμένες κινήσεις και σε σώμα , σε κεφάλι και χέρια.Έπιανε τις παλάμες άλλης γυναίκας που ήτανε απέναντι της πάνω από το νεκρό και πήγαινε το σώμα τους ''πέρα- δώθε'', έπιανε το κεφάλι της και το χτύπαγε ή το γρατζούναγε να ματώσει , ξέμπλεκε τα μαλλιά της , χτύπαγε το έδαφος με τα χέρια της κ.ο.κ.

Ο Γιάννης Σκλαβενίτης - Σουσάνης ο μεγαλύτερος έμπορος της Λευκάδος προπολεμικά, την είχε βάλει κάποτε να τόνε μοιρολογήσει όταν ήταν εν ζωή και πήγαιναν με τη βενζίνα στη Λευκάδα.Ξάπλωσε κάτω σαν πεθαμένος κι αυτή τον μοιρολόγησε κανονικά.Επίσης της άφησε ένα πεντακοσάρικο προπολεμικά για να τόνε μοιρολογήσει όταν πεθάνει σαν στερνή του επιθυμία πράγμα που έγινε.

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ξεκίνησαν να λέγονται στα χωριά μας από τα παιδιά του δημοτικού σχολείου όταν δασκάλα ήταν η Μουρκέλου Γιωργία.

Του Χριστού τα πάθη λέγονταν παλιότερα ακόμη, μάλλον και τον προηγούμενο αιώνα.

Τα κάλαντα του Λαζάρου αποτελούσαν πάντα μέρα γιορτής που τιμούνταν ανάλογα.Απο τις αρχές του αιώνα έβγαινε ο Νίκος Μουτζφλός με ζουρνά και με τους Πριντζιπαίους κομπανία που είχαν βιολί.
Μόλις γύρισε από την Αμερική με το κλαρίνο συνέχισε να βγαίνει ακόμη λίγα χρόνια μέχρι που τον διαδέχτηκε ο Γιάννης Αρίκας που είχε ξεκινήσει σαν πολλά υποσχόμενος οργανοπαίκτης.
Απο το 1960 σχηματίστηκε καινούρια δεύτερη ζυγιά με τον Γιάννη το Καπλάνη κλαρίνο. Από το 1985 συνεχίστηκε το έθιμο από το Νιόνιο Κωπανέλο κλαρίνο.

Οι εισπράξεις τα πρώτα χρόνια γίνονταν σε είδος 80 με 100 κουλούρια-χωριάτικα λαδοκούλουρα Λευκάδος-και 80-100 αυγά.Μετά την κατοχή το 1944-1945 αρχίσανε δειλά δειλά να δίνουνε καμιά δεκάρα κι αυτό αποτελούσε είδηση.

Το σημαντικότερο είναι η ωραία ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν μέσα στη νύχτα 6-10 άτομα με κλαρίνο και βιολί που περνούσαν απο Κατωχώρι -Βλυχό-Γένι ψυχαγωγώντας τον κόσμο που το περίμενε με αγωνία.Πολλές φορές γίνοταν παρεξήγηση άν δεν πήγαιναν κάπου.

Σε κάποια σπίτια που το περίμεναν πολύ ήτανε του Φιλιπάγγελου, Σπύρου Τσίνκου, Περικλή Παπά, Πανούτσου,Αντρέα Μπαρμπάκου, Μαλέντζη κλπ
Σε κάποιων το σπίτι η πόρτα δεν άνοιξε ποτέ...για λόγους τσιγκουνιάς.

Μια αλλη φορά μια γυναίκα έβρισε τον άντρα της που την ξύπνησε τα μεσάνυχτα με τη κομπανία του κι αυτός την έσπασε στο ξύλο χαλώντας την όλη ατμόσφαιρα.
Κάποια άλλη άρχισε τις κατάρες μόλις πήγαν εκεί οι Λαζαριστές και ο άντρας της τής έσπασε στο κεφάλι τη λάμπα.Έτσι λύνονταν με συνοπτικές διαδικασίες οι αρνήσεις για όσους είχαν πρόβλημα εκείνα τα χρόνια.

Τώρα το έθιμο εξακολουθεί να γίνεται έστω και αν δεν το περιμένουν όπως παλιά οι άνθρωποι όμως το θέλουν και πολύ σπάνια κάποιος δεν ανοίγει την πόρτα του.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2009 ΓΕΝΑΡΗΣ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2009
ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΑΤΩΧΩΡΙ

Για δέκατη συνεχή χρονιά εκδόθηκε το ετήσιο λεύκωμα ημερολόγιο με επιμέλεια του Σπύρου Σκλαβενίτη [Τασούλα] φέτος η θεματική ενότητα είναι η μουσικοχορευτική παράδοση του νησιού μας, μέσα από εικόνες του χτες παρελαύνουν γνωστές φιγούρες, συγγενικά πρόσωπα και αγαπημένοι φίλοι που κάποιοι μάλιστα έχουν ήδη περάσει στην ιστορία.

Το αφιερώνω στους Λευκαδίτες της διασποράς και ειδικά στο Χρήστο Καββαδά Μπαρμπάκο που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και τον Αντρέα Καββαδά Μπαρμπάκο στην Παλλήνη Αττικής.
Για δείτε τι λεβεντιά έχει ο γέροντας στο πάλκο καλά μου φιλαράκια!







Θα παρουσιαστεί πλήρως και το φωτογραφικό υλικό καθώς και η μικρή αναφορά του ημερολογίου στο θέμα αυτό αλλά να το παραγγείλετε για να βοηθήσετε το έργο του λαμπρού λαογράφου που δουλεύει πάνω στα θέματα αυτά για αρκετές δεκαετίες τώρα, εξάλλου το ποσό είναι μηδαμινό -15 ευρώ στοιχίζει- μπορείτε να τηλεφωνήσετε απευθείας στον Σπύρο Σκλαβενίτη Τασούλα στο κινητό του 6979725939 

Το ίδιο θα ισχύει και για τα υπόλοιπα λευκαδίτικα προϊόντα που παρουσιάσαμε και θα παρουσιάσουμε αφού θα οργανώσουμε μια μικρή έκθεση τους με δυνατότητα να παραγγελθούν και να αποσταλούν στο σπίτι σας ταχυδρομικά.

Εννοείται ότι δεν ασχολούμαστε με το εμπόριο, αυτό είναι μια προσφορά μας ειδικά σε κείνους τους φίλους που βρίσκονται στο εξωτερικό ή τέλος πάντων σε μέρος που δεν είναι εύκολο να τα βρούνε ή να τα παραγγείλουν αν και συνήθως δίνουμε και τις πληροφορίες των προμηθευτών που υπάρχουν στην ιστοσελίδα τους.